Όπως όλοι γνωρίζουμε, ανήμερα την καθαρή Δευτέρα, μια ημέρα αυστηρής νηστείας και κάθαρσης...
αναβιώνει ένα παμπάλαιο Ελληνικό Έθιμο ιδιαιτέρως δημοφιλές στα μικρά παιδιά.
Πρόκειται βεβαίως για το «πέταγμα» του χαρταετού.
Από πού προέρχεται όμως αυτή η παράδοξη συνήθεια και ποιο είναι το εσωτερικό χαρακτηριστικό, εκτός από την χαρά που προσφέρει στις ψυχές μας, όταν δούμε τον αετό μας να αψηφά την παντοδύναμη βαρύτητα της Γης και να κυματίζει αγέρωχος μέσα στον καταγάλανο ουρανό της Ελλάδας;
Άραγε η Ψυχική ανάταση την οποία αισθανόμαστε, όταν έχουμε καταφέρει μετά από αρκετό κόπο, να ανυψώσουμε τον αετό μας και να τον διατηρήσουμε να «πετάει» μόνο με την δύναμη του αέρα, οφείλεται μόνο στο ευχάριστο θέαμα που απολαμβάνουμε;
Η Ψυχή μας συνδέεται άμεσα με το πέταγμα του αετού.
Στην αρχαία Ελλάδα, ο Αετός αποτελεί ένα από τα πολλά σύμβολα του Διός, του πατέρα Θεών και Ανθρώπων.
Ο λόγος είναι προφανής.
Όλοι γνωρίσουμε ότι ο Αετός, είναι το πτηνό εκείνο που αφενός μεν πετάει πιο ψηλά, από όλα τα υπόλοιπα πτηνά του ουρανού, αφετέρου δε είναι το πτηνό που διαθέτει την οξυδερκέστερη όραση. Ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούμε την έκφραση «αετίσιο μάτι» για κάποιον που η όρασή του είναι πολύ ισχυρή.
Όμως αυτή η οξυδέρκεια της όρασης του αετού, δεν αφορά μόνο στην δυνατότητα παρατήρησης του ορατού πεδίου, αλλά εφόσον εκφράζει μια δυνατότητα του Διός, οφείλει οπωσδήποτε να εκφράζει και την δυνατότητα της παρατήρησης του αόρατου.
Ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε μέσα σε έναν κόσμο που αποτελείται από ορατών και αοράτων δυνάμεων.
Σήμερα επικρατεί η αντίληψη, ότι ο Άνθρωπος δεν είναι ένα μονοδιάστατο και μονοσήμαντο ον, αλλά αντιθέτως δεχόμαστε ότι το Φυσικό του υλικό Σώμα αποτελείται από μία τριμέρια που αποτελείται από την ΨΥΧΗ τον ΝΟΥ και το ΠΝΕΥΜΑ.
Σε αντίθεση όμως με το Φυσικό Υλικό Σώμα μας που είναι απτό και Ορατό, τόσο η Ψυχή όσο ο Νους, όσο και το Πνεύμα είναι Άυλα και Αόρατα από τα δικά μας μάτια.
Σύμφωνα με τις ίδιες αντιλήψεις, το Ανθρώπινο Ον χωρίζεται σε δύο βασικές υποστάσεις.
Τον Ανώτερο και τον Κατώτερο εαυτό.
Ο Κατώτερος εαυτός μας εκφράζεται στο Φυσικό μας Σώμα το οποίο είναι βεβαίως υλικό και ορατό.
Ο Ανώτερος εαυτός μας εκφράζεται στο «Μεταφυσικό» μας Σώμα το οποίο βεβαίως είναι αντίστοιχα άυλο και αόρατο.
Θα μπορούσαμε να πούμε, χωρίς να εισέλθουμε αυτήν την στιγμή σε λεπτομέρειες, ότι τα δύο αυτά σώματά μας, ο ανώτερος και ο κατώτερος εαυτός μας, δεν συνυπάρχουν ποτέ.
Η Αστρολογία μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε αυτό το τόσο παράδοξο γεγονός με την κατανόηση του ζωδίου των Διδύμων.
Είναι ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης, οι δίδυμοι αδερφοί στους οποίους ο Δίας χάρισε εναλλάξ την ζωή.
Έτσι λοιπόν όταν κοιμόμαστε λειτουργεί ο Ανώτερος εαυτός μας, ό οποίος αντιλαμβάνεται τον Αόρατο Κόσμο, ενώ αντίστοιχα όταν ξυπνάμε από τον ύπνο, ο Αόρατος Άυλος Κόσμος επομένως και Ανώτερος εαυτός μας εξαφανίζεται και την θέση του καταλαμβάνουν ο Ορατός Υλικός Κόσμος επομένως ο Κατώτερος εαυτός μας.
Το ζητούμε την ένωσης αυτών των δύο εαυτών αποτελεί το βασικό ζητούμενο όλων των εποχών και όλων των θρησκειών.
Διότι για να καταφέρει ο Άνθρωπος να εξελιχθεί θα πρέπει να καταφέρει να ενώσει αυτά τα δύο διασπασμένα κομμάτια. Αυτός είναι ο Μύθος της διάσπασης του Ερμαφρόδιτου, όπως μας την αποκαλύπτει ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο του.
Το θέμα του Συμποσίου αφορά ακριβώς στο πώς θα μπορούσαμε να «πιούμε», δηλαδή να φέρουμε σε ταυτόχρονη επαφή, να κάνουμε την Μέθεξη αυτών των δύο διαφορετικών ποτών.
Για να επιτευχθεί μία τόσο δύσκολη και σημαντική κατάσταση στην οποία θα μπορούσαμε να βιώσουμε ταυτοχρόνως τόσο το Ορατό όσο και το Αόρατο, έχουμε απόλυτη ανάγκη από την κάθαρση και την νηστεία ώστε να οδηγηθούμε στην Ανάσταση.
Αλλά το περίεργο είναι ότι και η ελληνική αρχαιότητα δεν έλειψε από την πρωτοβουλία της αεροτεχνικής αυτής του χαρταετού. Παραδίδεται ότι οαρχιμηχανικός Αρχύτας του Τάραντος (4ος αι. π.Χ.) χρησιμοποίησε στην αεροδυναμική του τον αετό, έχουμε δε επίσης σε ελληνικό αγγείο της κλασικής εποχής παράσταση κόρης, η οποία κρατά στα χέρια της μικρή λευκή σαΐτα (είδος αετού) με το νήμα της, έτοιμη να την πετάξει.
0 σχόλια: